

- Nederland.TVJongeren.TVNederland.TVSpelletjes.TV
- Amusement.TVKennis.TVNieuws.TVSporten.TV
- Beurs.TVKinderen.TVOndernemen.TVTalentenjacht.TV
- Cultuur.TVKook.TVOnrecht.TVVaartuig.TV
- Formule1.TVLachen.TVOranje.TVVerkiezing.TV
- Gamen.TVMensen.TVPolitiek.TVVoertuig.TV
- Geloof.TVMode.TVReis.TVVoetbal.TV
- Gezondheid.TVMuziek.TVSerie.TVWeer.TV
- Informatief.TVNatuur.TVSpeelfilm.TVWoon.TV
2Doc IDFA Primeur - Alle afleveringen
Wat als je van de een op de andere dag niet meer wordt gezien, maar wel wordt bekeken? En hoe is het om opeens in een nieuwe wereld te belanden waar niks meer klopt? In deze film onderzoekt filmmaker Niki Padidar visueel wat het betekent om aan de projecties van anderen te worden onderworpen en verbeeldt zij de vervreemding die dat oproept. Wat doet de blik van een ander met je? Ben je dan nog wie je was of wie je bent geworden?
In Lysytsjansk, vlakbij de frontlinie in het door oorlog verscheurde oosten van Oekraïne, runt een groep vrouwen een opvangtehuis. De medewerkers weten een warme plek te creëren voor de kinderen die door huiselijk geweld of alcoholmisbruik uit huis zijn geplaatst. Hier wachten ze tot de staat over hun lot beslist: gaan ze naar hun ouders, een pleeggezin of een ander tehuis. Vrolijke momenten worden afgewisseld met scènes waarin de kinderen elkaar verhalen vertellen over de narigheid die ze hebben meegemaakt. Na The Distant Barking of Dogs toont Simon Lereng Wilmont opnieuw de veerkracht van kinderen in conflictsituaties.
Vier moeders vertellen hoe het is als je zoon terechtkomt op een lijst ter preventie van jeugdcriminaliteit in Amsterdam. Als alle data erop lijken te wijzen dat je een potentieel gevaar bent voor de samenleving, hoe kun je je daar nog tegen verzetten? De moeders, vertolkt door actrices die de originele interviews lipsyncen, beschrijven hoe ze zich gevangen voelen in een web van hulpinstanties, jeugdzorg, politie, een ambitieuze burgemeester en hoe hun jongens steeds verder dreigen af te glijden in de criminaliteit.
Fragmenten uit een liefdesbrief en een paar nog onaangetaste foto's. Een hoody, een broek, een riem. Zo weinig is er nog maar over van nummer 387, een van de 800 migranten die op 18 april 2015 voor de kust van Libië om het leven kwamen, toen het schip zonk waarmee ze vervoerd werden. Het is de dodelijkste tragedie in de Middellandse Zee sinds de Tweede Wereldoorlog. In Milaan heeft forensisch antropoloog Cristina Cattaneo de leiding over de grootste identificatie-operatie die tot nu toe in het Middellandse Zeegebied is ondernomen. Ze probeert de vermisten een naam te geven. José Pablo Baraybar, die in opdracht van het Internationale Comité van het Rode Kruis (ICRC) belast is met de identificatie van vermiste migranten in het Middellandse Zeegebied, gaat naar kleine dorpen in zuidelijk Mauritanië, Senegal en Mali om met de nabestaanden van de slachtoffers te praten. Op die manier wil hij zoveel mogelijk informatie van vóór het overlijden verzamelen, zodat het team van Cristina Cattaneo de resultaten kan proberen te matchen. In Sicilië telt Giorgia Mirto de graven zonder naam. Haar wetenschappelijke zoektocht wordt gevoed door een nog niet verwerkt trauma binnen haar eigen familie. De hoofdrolspelers in deze documentaire zijn het gewend om in de nabijheid van de dood te leven, en het enige waarop ze zich kunnen richten zijn de levenden: de nabestaanden, die niet kunnen rouwen.
Nederlandse ontspoorde pubers krijgen op het afgelegen Franse platteland, met hulp van een no-nonsense jeugdhulpverlener, een laatste kans om hun tegendraadse gedrag te verbeteren. Wat gaat er schuil achter de overlevingsstrategieën van deze soms onverschillige en vooral boze jongens?
