- Nederland.TVJongeren.TVNederland.TVSpelletjes.TV
- Amusement.TVKennis.TVNieuws.TVSporten.TV
- Beurs.TVKinderen.TVOndernemen.TVTalentenjacht.TV
- Cultuur.TVKook.TVOnrecht.TVVaartuig.TV
- Formule1.TVLachen.TVOranje.TVVerkiezing.TV
- Gamen.TVMensen.TVPolitiek.TVVoertuig.TV
- Geloof.TVMode.TVReis.TVVoetbal.TV
- Gezondheid.TVMuziek.TVSerie.TVWeer.TV
- Informatief.TVNatuur.TVSpeelfilm.TVWoon.TV
Metterdaad - Alle afleveringen
Jongeren in Albanië van wie een ouder in de gevangenis zit, krijgen hulp van Dream Academy. Hier ontwikkelen zij zelfvertrouwen en vaardigheden en ontvangen ze coaching om hun opleiding af te maken. Zo ook Romina. Zij werd mishandeld door haar alcoholistische vader, die nu in de gevangenis zit. Op haar oude school werd Romina er flink om gepest, maar bij Dream Academy heeft ze vrienden gemaakt; deze leerlingen zitten in hetzelfde schuitje. Zoals mentor Ola, die als een oudere zus voor Romina is. Ook zien we Romina een zelfverdedigingsles volgen op de academie, waarin ze de negatieve energie uit haar verleden kwijt kan.
Jongeren in Albanië van wie een ouder in de gevangenis zit, krijgen hulp van Dream Academy. Hier ontwikkelen zij zelfvertrouwen en vaardigheden en ontvangen ze coaching om hun opleiding af te maken. Zo ook Romina. Zij werd mishandeld door haar alcoholistische vader, die nu in de gevangenis zit. Op haar oude school werd Romina er flink om gepest, maar bij Dream Academy heeft ze vrienden gemaakt; deze leerlingen zitten in hetzelfde schuitje. Zoals mentor Ola, die als een oudere zus voor Romina is. Ook zien we Romina een zelfverdedigingsles volgen op de academie, waarin ze de negatieve energie uit haar verleden kwijt kan.
EO Metterdaad helpt mensen in armoede of onrechtvaardige omstandigheden te overleven en hun leven weer op te bouwen. Via televisie en radio werft Metterdaad geld voor hulpverleningsprojecten wereldwijd.
EO Metterdaad helpt mensen in armoede of onrechtvaardige omstandigheden te overleven en hun leven weer op te bouwen. Via televisie en radio werft Metterdaad geld voor hulpverleningsprojecten wereldwijd.
EO Metterdaad helpt mensen in armoede of onrechtvaardige omstandigheden te overleven en hun leven weer op te bouwen. Via televisie en radio werft Metterdaad geld voor hulpverleningsprojecten wereldwijd.
Dorina loopt met haar drie jonge kinderen over straat. Ze bedelt om geld, zodat ze melk voor de kleinste kan kopen. Dorina is een Roma-vrouw, voor wie in Albanië weinig perspectief voor is. Degene die zich wel om haar bekommert, is Blerta. Zij is hulpverleenster van de lokale kerk en zorgt voor basisbehoeften, zoals kleding en eten. Maar haar grootste doel is kinderen van Roma-families stimuleren om naar school te gaan en huiswerkbegeleiding in de kerk te volgen. De 14-jarige dochter van Brunelda is van school gegaan om te trouwen met een Roma-man. Blerta bekommert zich om Brunelda's jongere dochter, zodat zij niet dezelfde keuze maakt.
Toen Magdi (66) uit Boedepast na drie maanden terugkwam uit het ziekenhuis, had de huisbaas haar appartement aan iemand anders verhuurd. Magdi raakte in een dag dakloos. Dat gebeurt tienduizenden mensen in Hongarije, waar huurdersbescherming niet bestaat, sociale opvang ontbreekt en de helft van de bevolking sowieso worstelt om rond te komen. Dus sliep Magdi op parkbankjes tot ze werd weggejaagd. Maar dat kon niet lang goed gaan.
Ze is een soort kruising tussen Florence Nightingale, moeder Theresa en de barmhartige Samaritaan uit het Bijbelverhaal. Maak kennis met verpleegkundige Anna, van daklozenopvang Oltalom in Boedapest. In het kleine ziekenhuisje bij deze opvang verzorgt ze de wonden van daklozen die zich soms al twee maanden niet hebben gewassen. Alles wat zij daar doen is gebaseerd op liefde en de acceptatie van de ander.
EO Metterdaad helpt mensen in armoede of onrechtvaardige omstandigheden te overleven en hun leven weer op te bouwen. Via televisie en radio werft Metterdaad geld voor hulpverleningsprojecten wereldwijd.
We zijn in Budapest, Hongarije. In dit land mag je van de regering niet dakloos zijn. Tegelijk kun je zomaar je huis kwijtraken. En wie vangt jou dan op?
We volgen de Oekraïense Vadim en Mykola die op zomerkamp gaan. Ze groeien allebei op in moeilijke omstandigheden en kijken enorm uit naar een tijd van onbezorgd 's avonds stiekem keten, met de meisjes dollen en niet aan moeilijke dingen denken.
Natalia Tverda leeft met haar zes kinderen van wat hun Oekraïense boerderij opbrengt. Ze raakte haar man kwijt aan de drank, maar houdt ondanks alles de moed erin. Wat ze wel moeilijk vindt, is dat haar kinderen zo hard moeten meewerken om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze zou ze graag gunnen nog wat meer gewoon kind te kunnen zijn. Maar of dat ooit zal lukken?
Mykola uit Oekraïne groeide op in een hondenhok. Zijn ouders zorgden niet voor hem, dus zocht hij zijn heil maar bij de hond. Toen hulpverleners hem ontdekten, kon hij niet praten, alleen blaffen. Eén woord zei hij wel: 'hond'. Hulpverlener Sergei vertelt hoe hij Mykola ging begeleiden en hoe het nu met hem gaat.
Met zijn ondeugende blik en milde kwajongenstreken doet Vadim denken aan Pietje Bel, de Rotterdamse belhamel uit de boeken van Chris van Abkoude. Maar in de Pietje Bel-boeken lacht vader de fratsen van zoonlief weg, terwijl moeder hem een standje geeft. Vadim heeft geen vader. Althans, die is niet in beeld. Zijn vader is alcoholist en schreeuwde veel tegen hem. Hoe komt het dat Vadim ondanks zijn moeilijke omstandigheden toch nog vaak lacht? En wat heeft het zomerkamp, waar hij jaarlijks naartoe gaat, daar mee te maken?
Met zijn ondeugende blik en milde kwajongenstreken doet Vadim denken aan Pietje Bel, de Rotterdamse belhamel uit de boeken van Chris van Abkoude. Maar in de Pietje Bel-boeken lacht vader de fratsen van zoonlief weg, terwijl moeder hem een standje geeft. Vadim heeft geen vader. Althans, die is niet in beeld. Zijn vader is alcoholist en schreeuwde veel tegen hem. Hoe komt het dat Vadim ondanks zijn moeilijke omstandigheden toch nog vaak lacht? En wat heeft het zomerkamp, waar hij jaarlijks naartoe gaat, daar mee te maken?
Waar anderen alleen een dronkenlap zien die naar drank stinkt, heeft hulpverlener Margreet van Beest oog voor de mens die daar nog achter zit. Al was dat bij Alexander, die ze ontmoette in haar afkickkliniek in Oekraïne, wel heel moeilijk. Hij had, voordat hij zich aanmeldde, drie jaar lang dag en nacht gedronken, waardoor meerdere lichaamsfuncties bij hem waren uitgevallen.
Miranda is een jonge moeder uit Assen en als vrijwilliger betrokken bij het Oekraïense dorpje Olesk. De sfeer in de omgeving daar lijkt idyllisch. Paarden en wagens, gele korrenakkers en een lekker zonnetje. Maar schijn bedriegt. De bewoners gaan gebukt onder armoede en werkloosheid. Omdat drank extreem goedkoop is en hun zorgen even doet vergeten, zijn vooral 's avonds veel inwoners stomdronken. Een 15-jarig meisje vertelt Miranda dat ze dan maar liever zelf haar bedpartner kiest. Miranda en de stichting 'Believe in Olesk' zou dolgraag het buurthuis, dat deze meisjes een veilige plek biedt, afbouwen. Maar daar stak corona een stokje voor.
Miranda is een jonge moeder uit Assen en als vrijwilliger betrokken bij het Oekraïense dorpje Olesk. De sfeer in de omgeving daar lijkt idyllisch. Paarden en wagens, gele korrenakkers en een lekker zonnetje. Maar schijn bedriegt. De bewoners gaan gebukt onder armoede en werkloosheid. Omdat drank extreem goedkoop is en hun zorgen even doet vergeten, zijn vooral 's avonds veel inwoners stomdronken. Een 15-jarig meisje vertelt Miranda dat ze dan maar liever zelf haar bedpartner kiest. Miranda en de stichting 'Believe in Olesk' zouden dolgraag het buurthuis, dat deze meisjes een veilige plek biedt, afbouwen. Maar daar stak corona een stokje voor.
EO Metterdaad helpt mensen in armoede of onrechtvaardige omstandigheden te overleven en hun leven weer op te bouwen. Via televisie en radio werft Metterdaad geld voor hulpverleningsprojecten wereldwijd.
EO Metterdaad helpt mensen in armoede of onrechtvaardige omstandigheden te overleven en hun leven weer op te bouwen. Via televisie en radio werft Metterdaad geld voor hulpverleningsprojecten wereldwijd.
Ze kwamen eigenlijk alleen maar een keertje op bezoek, Ria en Gaaije Broeksema uit Assen. Maar toen ze de inwoners van het Oekraïense dorpje Olesk eenmaal hadden ontmoet, sloten ze hen in hun hart. Heel veel gepassioneerde inzet, zweetdruppels en een hulpstichting later vertellen ze aan presentator Rachel Rosier hun verhaal.
Presentator Rachel Rosier dompelt zich onder in de cultuur van Jemenieten die naar Nederland zijn gevlucht. Terwijl ze met haar gasten geniet van het Jemenitische eten luistert ze naar hun verhalen over dit prachtige, maar door oorlog verscheurde land. Haar gast Issam is vooral verdrietig als hij denkt aan de kinderen van Jemen. Op dit moment kunnen 21 miljoen mensen in Jemen niet overleven zonder steun. Van hun verhalen kunnen we er maar een paar vertellen, maar het zijn 21 miljoen drama's.
Stel je voor: je moet als Nederlander hals over kop met je kind naar Japan vluchten. Je spreekt de taal niet, kent er niemand en begrijpt niets van de cultuur. Zo voelde het ongeveer voor Marwah en haar dochtertje Jamani. Omdat overleven voor hen steeds moeilijker werd vanwege de oorlog die Jemen teistert, sloegen ze samen op de vlucht. Marwah en Jumani vinden samen hun plek vinden in Nederland, maar met hun hart zijn ze nog bij de verschrikkingen in Jemen.
Presentator Rachel Rosier gaat met haar gast Issam Saleh op bezoek bij twee van zijn vrienden uit Jemen. Issam vluchtte twintig jaar geleden zelf vanuit Jemen naar Nederland. Zijn vrienden Rashad en Mohammed zijn nog maar net voor de huidige oorlog uit Jemen gevlucht en pas een paar maanden bij ons. Issam helpt hen waar hij kan, ook bij die verdraaid moeilijke Nederlandse taal. Tijdens deze ontmoeting vertellen Rashad en Mohammed hun indrukwekkende vluchtverhaal aan Rachel. Zij verlieten huis en haard en 'gaven alles op voor vrede'.
Presentator Rachel Rosier gaat met haar gast Issam Saleh op bezoek bij twee van zijn vrienden uit Jemen. Issam vluchtte twintig jaar geleden zelf vanuit Jemen naar Nederland. Zijn vrienden Rashad en Mohammed zijn nog maar net voor de huidige oorlog uit Jemen gevlucht en pas een paar maanden bij ons. Issam helpt hen waar hij kan, ook bij die verdraaid moeilijke Nederlandse taal. Tijdens deze ontmoeting vertellen Rashad en Mohammed hun indrukwekkende vluchtverhaal aan Rachel. Zij verlieten huis en haard en 'gaven alles op voor vrede'.
Issam Hassan vluchtte uit Jemen naar Nederland en werd zwemleraar in Zeeland. In de woestijn was leren zwemmen niet echt nodig, maar inmiddels leert hij alweer jaren Zeeuwse kinderen de schoolslag en de borstcrawl. De lach op zijn gezicht als hij langs de rand van het zwembad staat, verdwijnt even later op het strand. Dan denkt hij aan de oorlog in Jemen die zich nu al jaren voortsleept en dat duizenden kinderen uit zijn vaderland daar het slachtoffer van zijn.
Gerrianne Pennings groeide op in de oer-Hollandse Achterhoek, op de boerderij van haar ouders, veilig en beschermd. Nu werkt ze als een van de weinig overgebleven hulpverleners in het extreem gevaarlijke Jemen. Het land dat dagelijks weer wat verder doodgaat door oorlog, hongersnood, ziektes en tekort aan alles. Hoe houdt de nog jonge Gerrianne dit vol? En wat kan ze voor de bevolking doen?
Gerrianne Pennings groeide op in de oer-Hollandse Achterhoek, op de boerderij van haar ouders, veilig en beschermd. Nu werkt ze als een van de weinig overgebleven hulpverleners in het extreem gevaarlijke Jemen. Het land dat dagelijks weer wat verder doodgaat door oorlog, hongersnood, ziektes en tekort aan alles. Hoe houdt de nog jonge Gerrianne dit vol? En wat kan ze voor de bevolking doen?
Iedereen die weleens in Afrika komt, weet dat stabiele stroom daar nogal eens een probleem vormt. In de woestijn van Senegal staat het kleine ziekenhuis waar dokter Vinique werkt. Als daar de stroom uitvalt, kan dat levensbedreigend voor de patiënten zijn. Maar instabiele stroom is niet de enige uitdaging voor deze gedreven dokter en zijn medisch team. Schadelijke volksverhalen over de 'juiste' kindervoeding en het enorme gemis aan een röntgenapparaat maken zijn werk ook lastig. Toch gaf hij zijn goed betaalde baan in een privékliniek op om dit eenvoudige ziekenhuis te leiden.
Tropenarts Tabitha Kieviet woont en werkt met man in kinderen bij een herdersvolk in Senegal, West-Afrika. Hoofdstad Dakar is bekend van de rally Paris-Dakar. Zo'n snelle en stevige rally-auto zouden Tabitha en haar collega-artsen goed kunnen gebruiken: hun ziekenhuis bestrijkt een gebied half zo groot als Nederland, maar de pick-uptruck van het ziekenhuis die als ambulance dienstdoet, is vaak stuk. De bevolking zelf heeft meestal niets anders dan een koeienkar om naar het ziekenhuis te komen. Wat nu?
EO Metterdaad helpt mensen in armoede of onrechtvaardige omstandigheden te overleven en hun leven weer op te bouwen. Via televisie en radio werft Metterdaad geld voor hulpverleningsprojecten wereldwijd.
In Afrika noemen ze Anco van Bergeijk 'de man die de zon inpakt'. De joviale Zeeuw plaatst tweedehands zonnepanelen uit Nederland op Afrikaanse scholen en klinieken. Daar is zon genoeg, maar de techniek om die in stroom om te zetten ontbreekt. Terwijl stabiele stroom, zeker voor een ziekenhuis, van levensbelang is. Anco monteert de zonnepanelen trouwens niet alleen. Hij neemt 'probleemjongeren' uit West-Afrika onder zijn hoede, leidt ze op tot monteurs van zonnepanelen, waarna ze vaak op eigen benen hun inkomen kunnen verdienen.
In Afrika noemen ze Anko van Bergeijk 'de man die de zon inpakt'. De joviale Zeeuw plaatst tweedehands zonnepanelen uit Nederland op Afrikaanse scholen en klinieken. Daar is zon genoeg, maar de techniek om die in stroom om te zetten ontbreekt. Terwijl stabiele stroom, zeker voor een ziekenhuis, van levensbelang is. Anko monteert de zonnepanelen trouwens niet alleen. Hij neemt 'probleemjongeren' uit West-Afrika onder zijn hoede, leidt ze op tot monteurs van zonnepanelen, waarna ze vaak zelfstandig hun inkomen kunnen verdienen.
Prinses Joss is de kleindochter van de laatste koning van Rwanda. Tijdens de Rwandese genocide in 1994 maakte een bloeddorstige meute jacht op Joss en haar moeder. Zij maakten immers deel uit van de toen zo gehate Tutsi-minderheid. Moeder en dochter vluchtten een kerk in, maar waren zelfs daar niet veilig. De toen nog jonge Joss zag door de kieren van de kerkbank hoe haar moeder en vele anderen werden vermoord. Zij overleefde, kon ontkomen en vond uiteindelijk een veilig heenkomen in Amsterdam. Nu zet prinses Joss zich in voor Rwandezen die gehandicapt raakten door de genocide en voor haar jongere landgenoten met een beperking.
Prinses Joss is de kleindochter van de laatste koning van Rwanda. Tijdens de Rwandese genocide in 1994 maakte een bloeddorstige meute jacht op Joss en haar moeder. Zij maakten immers deel uit van de toen zo gehate Tutsi-minderheid. Moeder en dochter vluchtten een kerk in, maar waren zelfs daar niet veilig. De toen nog jonge Joss zag door de kieren van de kerkbank hoe haar moeder en vele anderen werden vermoord. Zij overleefde, kon ontkomen en vond uiteindelijk een veilig heenkomen in Amsterdam. Nu zet prinses Joss zich in voor Rwandezen die gehandicapt raakten door de genocide en voor haar jongere landgenoten met een beperking.
De Nederlandse vader en Rwandese moeder van Lavina de Vries trouwden letterlijk op de dag voordat de genocide in Rwanda losbarstte. Sterker nog: een van de getuigen op hun bruiloft had al gepland om Lavina's moeder de volgende dag te vermoorden. Het stel wist uiteindelijk ternauwernood naar Nederland te vluchtten, maar alle andere Rwandese familieleden werden wel vermoord. De trauma's die haar moeder hierdoor opliep, wierpen een zware schaduw over Lavina's jeugd. Het lukte haar uit deze schaduw te stappen en ze vertelt hoe haar band met Rwanda nu is.
De Nederlandse vader en Rwandese moeder van Lavina de Vries trouwden letterlijk op de dag voordat de genocide in Rwanda losbarstte. Sterker nog: een van de getuigen op hun bruiloft had al gepland om Lavina's moeder de volgende dag te vermoorden. Het stel wist uiteindelijk ternauwernood naar Nederland te vluchtten, maar alle andere Rwandese familieleden werden wel vermoord. De trauma's die haar moeder hierdoor opliep, wierpen een zware schaduw over Lavina's jeugd. Het lukte haar uit deze schaduw te stappen en ze vertelt hoe haar band met Rwanda nu is.
Als je in Rwanda een beperking hebt, wordt dat nog vaak als je eigen schuld gezien. Daar komt nog bij dat gezinnen vaak straatarm zijn. Het weinige geld dat er is, gaat naar de kinderen met de meeste kans op succes. Het komt ook nog vaak voor dat ouders deze kinderen zelfs verstoppen uit schaamte. Gevolg: diepe eenzaamheid en een groot gebrek aan toekomstperspectief. Een groep Rwandese vrouwen met een beperking startte een hulporganisatie die meisjes en vrouwen met een handicap onderwijs biedt en begeleidt naar werk. Zo leerden de 17-jarige doofstomme Fofo en haar omgeving gebarentaal en is ze nu de beste van de klas op de kappersopleiding.
EO Metterdaad helpt mensen in armoede of onrechtvaardige omstandigheden te overleven en hun leven weer op te bouwen. Via televisie en radio werft Metterdaad geld voor hulpverleningsprojecten wereldwijd.
Je zou als meisje maar van jongs af aan te horen krijgen dat je alleen goed genoeg bent om kinderen te krijgen en het huis schoon te houden. Dat jij al heel jong keihard op het land moet werken, terwijl je broer lekker mag spelen. Naar school? Dat komt niet eens in je gedachten op. En als je 12 bent, word je uitgehuwelijkt aan een oudere jongen die je nog nooit hebt ontmoet. Niet voor te stellen? In Pakistan is dit voor heel veel meisjes en vrouwen helaas nog steeds dagelijkse praktijk. Maar hoe doorbreek je zo'n diepgeworteld maatschappelijk, cultureel en religieus probleem? Het antwoord op deze vraag blijkt verrassend simpel én effectief.
Artsenechtpaar Willem en Joanne Folmer zorgen in de Congolese bush voor de allerarmsten. In Congo betalen patiënten zelf voor hun zorg (overheidssteun is er niet), maar juist deze mensen hebben daar echt geen geld voor of kennen zelfs het hele concept 'geld' niet. Dat is het geval bij de bijzondere pygmeeënstam die Willem en Joanne af en toe bezoeken om medische hulp te verlenen. Dus vragen de Folmers dan maar een kip of wat brandhout als betaling. Maar dat is natuurlijk lang niet voldoende om hun ziekenhuisje financieel overeind te houden.
Artsenechtpaar Willem en Joanne Folmer zorgen in de Congolese bush voor de allerarmsten. In Congo betalen patiënten zelf voor hun zorg (overheidssteun is er niet), maar juist deze mensen hebben daar echt geen geld voor of kennen zelfs het hele concept 'geld' niet. Dat is het geval bij de bijzondere pygmeeënstam die Willem en Joanne af en toe bezoeken om medische hulp te verlenen. Dus vragen de Folmers dan maar een kip of wat brandhout als betaling. Maar dat is natuurlijk lang niet voldoende om hun ziekenhuisje financieel overeind te houden.
We maken kennis met tropenarts Mark Godeschalk en zijn gezin. Zij werken in de Congolese jungle met minimale middelen en doen daar letterlijk levensreddend werk. Maar dat lukt niet altijd: door gebrek aan medische middelen overleed er een jongetje dat Mark had kunnen helpen als hij de juiste medische middelen had gehad. Juist nu, tijdens zijn verlof in Nederland om even op adem te komen, komt deze ervaring extra hard binnen. Zeker omdat dit jongetje even oud was als zijn eigen zoontje.
Het kon niet anders. Ze moesten wel. Maar het was afschuwelijk. Artsenechtpaar Joanne en Willem Folmer en hun kinderen moesten hun dorp en ziekenhuis in Congo achterlaten voor dreigend geweld van rebellen. De dorpsbewoners wilden dat ze bleven. Inmiddels is het weer wat rustiger in de regio. Heeft het ziekenhuis het geweld overleefd? En wanneer kunnen de Folmers weer terug?
Het Nederlandse artsenechtpaar Willem en Joanne Folmer wonen en werken met hun gezin in de Congolese jungle voor een klein ziekenhuis. Als de onrust in de regio toeneemt en rebellen hun dorp dreigen te bestormen, kunnen ze net op tijd wegvluchten in een vliegtuigje. Maar hoe moet het nu verder met hun medische werk? En waar vinden ze nu een veilige plek om te wonen?
Het Nederlandse artsenechtpaar Willem en Joanne Folmer wonen en werken met hun gezin in de Congolese jungle voor een klein ziekenhuis. Als de onrust in de regio toeneemt en rebellen hun dorp dreigen te bestormen, kunnen ze net op tijd wegvluchten in een vliegtuigje. Maar hoe moet het nu verder met hun medische werk? En waar vinden ze nu een veilige plek om te wonen?
Marijn en Noortje Goud leven en werken samen met hun jonge kinderen in het West-Afrikaanse land Angola. Eens in de paar jaar zijn ze even op verlof in Nederland en logeren ze bij Marijns ouders in Zeeland. De eerste paar dagen nadat de familie Goud na hun verlof terug is in Angola voelen ze het contrast tussen de overvloed in Nederland en het gebrek in Angola heel sterk. De levensverwachting daar behoort tot de slechtste en de kindersterfte tot de hoogste ter wereld. Ook medische zorg is verre van vanzelfsprekend. Daarom doet Marijn zijn werk als piloot, die onder meer artsen naar afgelegen gebieden vervoert, met hart en ziel.
EO Metterdaad helpt mensen in armoede of onrechtvaardige omstandigheden te overleven en hun leven weer op te bouwen. Via televisie en radio werft Metterdaad geld voor hulpverleningsprojecten wereldwijd.
Ze eten nog gauw een paar echte Zeeuwse bolussen bij de lunch, want het verlof van de familie Goud is bijna voorbij. Marijn en Noortje vertellen waarom ze zo graag teruggaan naar hun leven in Angola. Zo wil Marijn, die als piloot onder meer artsen vervoert naar afgelegen gebieden zonder zorg, graag oogarts Steve Collins weer vervoeren. Steve is inmiddels 83 (!) en heeft al letterlijk tienduizenden Angolezen diep in de bush van blindheid genezen. Noortje ziet ernaar uit om haar vrijwilligerswerk als pastoraal werker weer op te pakken. Ze helpt vrouwen die lijden aan complicaties na hun bevalling hun waardigheid terug te vinden.
Marijn en Noortje Goud wonen en werken met hun kinderen in Angola, Afrika. Marijn is piloot voor een hulporganisatie die medische vluchten uitvoert boven de bush. Goede gezondheidszorg is daar letterlijk en figuurlijk ver te zoeken. We volgens de familie Goud tijdens hun verlof in Nederland, waar ze zich soms verbazen over de grote verschillen tussen beide landen. Deze contrasten vallen in coronatijd helemaal op. Waar wij bezorgd zijn dat de zorg overbelast raakt, ís er in de gebieden waar Marijn op vliegt vaak niet eens zorg om overbelast te raken.
Agnes Kroese schreef als 11-jarig meisje al een brief naar Artsen zonder Grenzen om haar hulp aan te bieden. Dat haar kinderdroom uitkwam en Agnes nu als hulpverleenster in Afrika werkt, mag je gerust een wonder noemen. In haar tienerjaren ontwikkelde ze een eetstoornis die zo ernstig werd dat ze het niet dreigde te overleven, maar ze vond de kracht om deze ziekte te overwinnen.
Agnes Kroese schreef als 11-jarig meisje al een brief naar Artsen zonder Grenzen om haar hulp aan te bieden. Dat haar kinderdroom uitkwam en Agnes nu als hulpverleenster in Afrika werkt, mag je gerust een wonder noemen. In haar tienerjaren ontwikkelde ze een eetstoornis die zo ernstig werd dat ze het niet dreigde te overleven, maar ze vond de kracht om deze ziekte te overwinnen.
EO Metterdaad helpt mensen in armoede of onrechtvaardige omstandigheden te overleven en hun leven weer op te bouwen. Via televisie en radio werft Metterdaad geld voor hulpverleningsprojecten wereldwijd.
Ooit was Olais een trotse Masaikrijger die met zijn stam en kudde door Oost-Afrika rondtrok, voor niets en niemand bang en zo vrij als een vogel. Totdat hij eind jaren 80 een moord beging. Sindsdien zit hij levenslang vast in de grootste gevangenis van Tanzania. Een groter contrast met zijn leven in vrijheid kun je je bijna niet voorstellen, maar toch ziet Olais dat niet zo zwart-wit. Zo eet en verbouwt Olais nu zijn eigen groenten. Ondenkbaar in de Masaicultuur, waar mannen alleen vlees eten. Als zijn vroegere Masaimakkers zouden horen wat hij verder voor werk in de gevangenis doet, zouden ze wel meer dan één wenkbrauw optrekken.
Ooit was Olais een trotse Masaikrijger, die met zijn stam en kudde door Oost-Afrika rondtrok. Totdat hij eind jaren 80 een moord beging. Sindsdien zit hij levenslang vast in de grootste gevangenis van Tanzania. Een groter contrast met zijn leven in vrijheid kun je je bijna niet voorstellen, maar toch ziet Olais dat niet zo zwart-wit. Zo eet en verbouwt Olais nu zijn eigen groente. Ondenkbaar in de Masaicultuur, waar mannen alleen vlees eten. Groenten zijn voor kinderen. En als zijn vroeger Masaimakkers zouden horen wat Olais verder voor werk doet in de gevangenis, zouden ze wel meer dan één wenkbrauw optrekken.
Jan Willem den Bok zoekt contact met gevangenen uit de vrouwengevangenis in Tanzania. In 2017 was hij de eerste buitenlandse journalist die daar mocht filmen. Hoe zou het nu met deze vrouwen zijn? Veel vrouwen hebben draconisch hoge straffen gekregen. Voor bijvoorbeeld drugssmokkel staat levenslang. In het bakkerijproject van de gevangenis rekent een van de vrouwen voor dat ze nog 198.000 broodjes moet bakken voordat ze, dertig jaar later, vrij zal komen. Gelukkig komen sommige vrouwen in de praktijk wel eerder vrij. Zo spreekt Jan Willem met twee oud-gevangenen die inmiddels allebei zijn vrijgelaten en een eigen bakkerij hebben opgezet.
In de grootste gevangenis van Tanzania, in de stad Karanga, kwamen regelmatig geweldsdelicten voor. Geen nieuws zou je zeggen: dat gebeurt in vrijwel elk cellencomplex ter wereld. Wél bijzonder is dat dit geweld inmiddels sterk is afgenomen. Dat komt door de werkervaringsprojecten die hulporganisatie Dorcas in deze en andere gevangenissen heeft opgezet. Gedetineerden leren er bijvoorbeeld het kappersvak of runnen een eigen bakkerij. Projecten als deze geven niet alleen een bevredigende dagbesteding, maar zorgen ook voor kansen op de arbeidsmarkt als de gedetineerden vrijkomen.
In de grootste gevangenis van Tanzania, in de stad Karanga, kwamen regelmatig geweldsdelicten voor. Geen nieuws zou je zeggen: dat gebeurt in vrijwel elk cellencomplex ter wereld. Wél bijzonder is dat dit geweld inmiddels sterk is afgenomen. Dat komt door de werkervaringsprojecten die hulporganisatie Dorcas in deze en andere gevangenissen heeft opgezet. Gedetineerden leren er bijvoorbeeld het kappersvak of runnen een eigen bakkerij. Projecten als deze geven niet alleen een bevredigende dagbesteding, maar zorgen ook voor kansen op de arbeidsmarkt als de gedetineerden vrijkomen.
We zijn te gast in het Museum of Humanity van fotograaf Ruben Timman. In 2001 kreeg Ruben een bijzondere droom: hij was te gast in het Museum der Mensheid en werd daar rondgeleid door Kofi Annan. Vanuit die droom is uiteindelijk dit museum in Zaandam gegroeid. Je vindt er tientallen portretten van mensen over de hele wereld. Elk met zijn of haar eigen verhaal. Op sommige foto's staan Nigeriaanse christenen, die hebben geleden onder het gruwelijke geweld van Boko Haram. Vandaag staan hun verhalen centraal.
We zijn te gast in het Museum of Humanity van fotograaf Ruben Timman. In 2001 kreeg Ruben een bijzondere droom: hij was te gast in het Museum der Mensheid en werd daar rondgeleid door Kofi Annan. Vanuit die droom is uiteindelijk dit museum in Zaandam gegroeid. Je vindt er tientallen portretten van mensen over de hele wereld. Elk met zijn of haar eigen verhaal. Op sommige foto's staan Nigeriaanse christenen, die hebben geleden onder het gruwelijke geweld van Boko Haram. Vandaag staan hun verhalen centraal.
De terreurdaden van moslim-extremisten IS halen in Nederland regelmatig het nieuws. Voor de moslimterreur van Boko Haram in Nigeria is veel minder aandacht. Terwijl Boko Haram met hun beestachtige aanslagen op vooral christenen al meer slachtoffers maakte dan IS in Syrië en Afghanistan samen. De Nigeriaan Steve Antombikus overleefde dit geweld en vluchtte naar Nederland. Hij studeert nu theologie en wil in de toekomst graag terug naar zijn geboorteland.
De terreurdaden van moslim-extremisten IS halen in Nederland regelmatig het nieuws. Voor de moslimterreur van Boko Haram in Nigeria is veel minder aandacht. Terwijl Boko Haram met hun beestachtige aanslagen op vooral christenen al meer slachtoffers maakte dan IS in Syrië en Afghanistan samen. De Nigeriaan Steve Antombikus overleefde dit geweld en vluchtte naar Nederland. Hij studeert nu theologie en wil in de toekomst graag terug naar zijn geboorteland.
Het is een rustige novemberavond in een Nigeriaans dorpje, een paar jaar geleden. Dertiger Habila is thuis met zijn gezin, als de stilte opeens wreed wordt verstoord. Er staan moslimterroristen van Boko Haram voor de deur, met AK47-machinegeweren in de aanslag. Habila wordt op zijn knieën gedwongen en moet met een loop tegen zijn gezicht zijn christelijke geloof afzweren om moslim te worden. Als Habila weigert, schiet een van de terroristen een kogel door zijn gezicht. De Boko Haram-strijders laten hem voor dood achter, maar Habila overleeft deze aanslag en wil de aanslagplegers zelfs omhelzen.
EO Metterdaad helpt mensen in armoede of onrechtvaardige omstandigheden te overleven en hun leven weer op te bouwen. Via televisie en radio werft Metterdaad geld voor hulpverleningsprojecten wereldwijd.
De islamitische terreurorganisatie Boko Haram vermoordde in Nigeria al meer dan 35.000 mensen, vooral christenen. De terroristen stellen christenen voor de keuze: zich tot de islam bekeren of de dood. Deze executies zijn vaak beestachtig: verbrandingen en onthoofdingen, ook van kleine kinderen, zijn aan de orde van de dag. De overlevenden dragen diepe trauma's met zich mee. Ijanada is een van de honderden weesmeisjes die tijdens de geruchtmakende kidnap in 2014 door Boko Haram werd ontvoerd. Ijanada werd uitgehuwelijkt en kreeg twee kinderen, maar wist te ontsnappen. Bij terugkomst in haar dorp werd ze niet bepaald met open armen ontvangen.
In 2018 waren de Venezolaanse vluchtelingen in Colombia nog veel in het nieuws. Inmiddels zijn bijna vier miljoen mensen naar Colombia vertrokken, met vaak alleen één schamele koffer, wanhopig op zoek naar voedsel, onderdak en medische zorg. Die eerste levensbehoeften zijn door de economische en politieke crisis in Venezuela voor hen vrijwel onbetaalbaar geworden. We praten onder andere bij met hulpverleenster Rosa, die ook een hoofdrol speelde in onze reportages uit 2019.
In 2018 waren de Venezolaanse vluchtelingen in Colombia nog veel in het nieuws. Inmiddels zijn bijna vier miljoen mensen naar Colombia vertrokken, met vaak alleen één schamele koffer, wanhopig op zoek naar voedsel, onderdak en medische zorg. Die eerste levensbehoeften zijn door de economische en politieke crisis in Venezuela voor hen vrijwel onbetaalbaar geworden. We praten onder andere bij met hulpverleenster Rosa, die ook een hoofdrol speelde in onze reportages uit 2019.
Het is haast niet voor te stellen, maar het coronavirus brengt wereldwijd niet alleen maar ellende. In Pretoria, Zuid-Afrika, noemt daklozenpastor Katleho het zelfs een 'zegen'. Want toen de ruim tienduizend daklozen in de lockdown verplicht de straat af moesten, werd alles en iedereen opeens geconfronteerd met het probleem. Waar moesten ze naartoe? Dat kwam mede met hulp van de kerken goed. Daarnaast grepen veel daklozen de kans om eindelijk af te kicken van hun verslaving. Zo ontmoeten we een man die al vijfentwintig aan de ketting lag van allerlei soorten drugs. In de lockdown lukte het eindelijk om af te kicken.
Het is haast niet voor te stellen, maar het coronavirus brengt wereldwijd niet alleen maar ellende. In Pretoria, Zuid-Afrika, noemt daklozenpastor Katleho het zelfs een 'zegen'. Want toen de ruim tienduizend daklozen in de lockdown verplicht de straat af moesten, werd alles en iedereen opeens geconfronteerd met het probleem. Waar moesten ze naartoe? Dat kwam mede met hulp van de kerken goed. Daarnaast grepen veel daklozen de kans om eindelijk af te kicken van hun verslaving. Zo ontmoeten we een man die al vijfentwintig aan de ketting lag van allerlei soorten drugs. In de lockdown lukte het eindelijk om af te kicken.
We gaan terug naar de theeplantage in Noord-Bangladesh die we in 2019 bezochten. Hoe zou het nu zijn met de hoogbejaarde meneer en mevrouw Chatri, die in 2019 nog onder een lekkend dag moesten leven, terwijl meneer zwaar gehandicapt is door de lepra? En wat is het effect van corona op deze toch al zo kwetsbare mensen op de plantage?
Ze is al dertien jaar volledig blind, maar toch is de 45-jarige Jennifer Abalo een bekende bijenimker op het platteland van Oeganda. Dankzij haar gehoor en geur kan ze, met hulp van haar oom, prima haar werk doen. Deze oom Ben zorgt al sinds haar zevende voor haar, toen Jennifers vader werd vermoord tijdens de dictatuur van Idi Amin. Jennifer is haar bijen eeuwig dankbaar.
Juliet Munduru uit Oeganda is al dertig jaar pleegmoeder voor kinderen van wie de ouders zijn overleden, of die vanwege ziekte niet meer voor hen kunnen zorgen. Op dit moment zorgt ze voor zeventien (!) weeskinderen. De hoop op een huwelijk heeft ze inmiddels opgegeven. Juliet is meer een bijenkoningin: net als de leidster van haar bijenvolk zorgt ze voor haar kinderen en houdt ze de harmonie en rust in de gaten. Voor haar inkomen is Juliet afhankelijk van haar bijenvolk. Haar honing vindt gretig aftrek, maar het imkeren is niet zonder gevaar. De Afrikaanse bijen zijn een stuk agressiever dan bij ons in Nederland. Eigenlijk zouden de kinderen die helpen bij het imkeren een imkerpak aan moeten, maar daar is helaas geen geld voor.
Juliet Munduru uit Oeganda is al dertig jaar pleegmoeder voor kinderen van wie de ouders zijn overleden, of die vanwege ziekte niet meer voor hen kunnen zorgen. Op dit moment zorgt ze voor zeventien (!) weeskinderen. De hoop op een huwelijk heeft ze inmiddels opgegeven. Juliet is meer een bijenkoningin: net als de leidster van haar bijenvolk zorgt ze voor haar kinderen en houdt ze de harmonie en rust in de gaten. Voor haar inkomen is Juliet afhankelijk van haar bijenvolk. Haar honing vindt gretig aftrek, maar het imkeren is niet zonder gevaar. De Afrikaanse bijen zijn een stuk agressiever dan bij ons in Nederland. Eigenlijk zouden de kinderen die helpen bij het imkeren een imkerpak aan moeten, maar daar is helaas geen geld voor.
Het grootste vluchtelingenkamp van Europa, Moria op het Griekse eiland Lesbos, barst uit zijn voegen. Er zijn veel te veel mensen voor veel te weinig voorzieningen. Dus is er aan alles een schreeuwend tekort, maar misschien nog wel het meest aan hoop. Getraumatiseerde vluchtelingen moeten anderhalf jaar wachten op hun eerste intakegesprek over het vervolg van hun procedure. Om hun hoop levend te houden bieden hulpverleners kleinschalig onderwijs aan, want met dat beetje extra Engelse les maken volwassen vluchtelingen straks veel meer kans op de arbeidsmarkt. Ook voor de kinderen is er dagelijks een paar uurtjes school. Het biedt hen even een uitvlucht uit de uitzichtloosheid van het leven in het kamp.
Het grootste vluchtelingenkamp van Europa, Moria op het Griekse eiland Lesbos, barst uit zijn voegen. Er zijn veel te veel mensen voor veel te weinig voorzieningen. Dus is er aan alles een schreeuwend tekort, maar misschien nog wel het meest aan hoop. Getraumatiseerde vluchtelingen moeten anderhalf jaar wachten op hun eerste intakegesprek over het vervolg van hun procedure. Om hun hoop levend te houden bieden hulpverleners kleinschalig onderwijs aan, want met dat beetje extra Engelse les maken volwassen vluchtelingen straks veel meer kans op de arbeidsmarkt. Ook voor de kinderen is er dagelijks een paar uurtjes school. Het biedt hen even een uitvlucht uit de uitzichtloosheid van het leven in het kamp.
Er zitten meer dan 11.000 vluchtelingen vast in het grootste vluchtelingenkamp van Europa op het Griekse eiland Lesbos. Ze hebben 11.000 vaak afschuwelijke verhalen over alles wat ze hebben meegemaakt. Zoals Zekria Farzad uit Afghanistan. Hij was daar met vrienden in een hotel toen een zelfmoordterrorist zichzelf opblies. Zekria moest de lichaamsdelen van zijn vrienden bij elkaar zoeken. Toen besloot hij met zijn vrouw en vijf kinderen een veilig heenkomen in Europa te zoeken. Op zee zonk hun bootje en zag hij zijn kinderen in de golven verdwijnen. Wonder boven wonder trof hij hen later ongedeerd op het strand. Andere gezinnen in het kamp hadden minder geluk. Er is veel psychisch leed als gevolg van trauma's, maar de artsen van Stichting Bootvluchteling kunnen vaak niet meer doen dan een paracetamol voorschrijven.
Er zitten meer dan 11.000 vluchtelingen vast in het grootste vluchtelingenkamp van Europa op het Griekse eiland Lesbos. Ze hebben 11.000 vaak afschuwelijke verhalen over alles wat ze hebben meegemaakt. Zoals Zekria Farzad uit Afghanistan. Hij was daar met vrienden in een hotel toen een zelfmoordterrorist zichzelf opblies. Zekria moest de lichaamsdelen van zijn vrienden bij elkaar zoeken. Toen besloot hij met zijn vrouw en vijf kinderen een veilig heenkomen in Europa te zoeken. Op zee zonk hun bootje en zag hij zijn kinderen in de golven verdwijnen. Wonder boven wonder trof hij hen later ongedeerd op het strand. Andere gezinnen in het kamp hadden minder geluk. Er is veel psychisch leed als gevolg van trauma's, maar de artsen van Stichting Bootvluchteling kunnen vaak niet meer doen dan een paracetamol voorschrijven.
Metterdaad mocht bij hoge uitzondering filmen in het grootste vluchtelingenkamp van Europa: kamp Moria op het Griekse eiland Lesbos. De situatie daar, in de 'achtertuin' van ons continent, tart elke beschrijving. Het kamp barst uit zijn voegen, want is berekend op 3.000 vluchtelingen, maar er zitten er inmiddels 11.000. Daardoor is er een schreeuwend tekort aan alles. Van onderdak en sanitair tot medische en psychische hulp. Ondertussen lijkt het grote publiek 'vluchtelingenmoe'. Hoe gaan hulpverleners op het eiland hiermee om?
Op het platteland in Guinee (West-Afrika) is het geloof in natuurgodsdiensten nog springlevend, met alle gevolgen vandien. Mensen blijven sterk vervuild water drinken, omdat de geesten het zo willen, ondanks dat dit tot chronische darmklachten bij volwassenen en sterfgevallen onder kinderen leidt. Ook 'toverdokters' zijn nog onverminderd populair, ondanks hun vaak desastreuze methodes. De medici in het plattelandsziekenhuisje Kliniek Hope zijn vaak drukker hun schade ongedaan te maken, dan met de oorspronkelijke klacht. Hoe kunnen dokter Jean en zijn team de macht van deze godsdienst doorbreken?
De medici van het plattelandsziekenhuisje Hope Hospital in Guinee (West-Afrika) vechten niet alleen voor de levens van hun patiënten, maar strijden ook dagelijks tegen de destructieve invloed van lokale medicijnmannen. Het geloof in hun gaven zit nog zo diepgeworteld in de cultuur, dat zieken soms maanden aan blijven modderen met hun aanpak, voordat ze zich in Hope Hospital melden. En neem dat aanmodderen maar gerust letterlijk: de standaardaanpak van deze 'toverdokters' is een papje van modder en bladeren op de wond smeren. Vaak zijn ernstige ontstekingen het gevolg. Lukt het om dokter Jean en zijn team om de invloed van deze kwakzalvers te doorbreken?
Imamatu uit Nigeria is een van de tweehonderd schoolmeisjes die in 2014 werden ontvoerd door de islamitische terreurorganisatie Boko Haram. Deze ontvoering was wekenlang wereldnieuws. Met de #bringbackourgirls vroeg ondere andere de toenmalige first lady, Michelle Obama, aandacht voor hun lot. Imamatu was een van de weinige meisjes die wist te ontsnappen.
Een van de grootste problemen in het vluchtelingenkamp voor Boko Haram-slachtoffers is het gebrek aan brandhout. Het water uit de rivier buiten het kamp moet namelijk eerst gekookt worden, anders kunnen er allerlei ziektes uitbreken. Maar inmiddels is bijna al het brandhout uit de directe omgeving gekapt, tot ongenoegen van de plaatselijke bevolking. Hulpverleners doen we ze kunnen, maar een oplossing voor dit probleem lijkt niet zomaar voorhanden.
Metterdaad helpt mensen in armoede of onrechtvaardige omstandigheden te overleven en hun leven weer op te bouwen. Via televisie en radio werft Metterdaad geld voor hulpverleningsprojecten wereldwijd.
Guatemala-Stad staat op alle lijstjes waar je als stad juist niet op wilt staan. Het is een van de gewelddadigste plekken ter wereld, met dagelijks slachtoffers van bendegeweld. De zeventienjarige Karla is een van hen. Zij lag een jaar een coma nadat ze werd geraakt door een granaat, terwijl ze haar broer probeerde te helpen tijdens een schietpartij. Armoede, werkeloosheid en gebrek aan perspectief drijven jongeren in de armen van deze gewelddadige bendes. Hoe lukt het Karla en haar broer Irvin uit hun klauwen te blijven?
Bendegeweld is een enorm probleem in Guatemala. Er vallen dagelijks doden als gevolg van de vernietigende cocktail van armoede, werkloosheid en criminaliteit. De bendes zijn door teruggekeerde immigranten meegenomen uit Amerika, maar werden pas echt groot door de gevolgen van orkaan Mitch in 1998. Na de verwoestingen van deze ramp nam de ellende onder jongeren zo toe, dat ze zich en masse aansloten bij deze bendes. Die beloofden hen gouden bergen. Inmiddels puilen de jeugdgevangenissen uit en gaat het ganggeweld ook achter de tralies gewoon door. Dappere pastors schijnen er met gevaar voor eigen leven het licht van de Bijbel in de duisternis. En proberen de jongeren ook ná hun straf op het rechte pad te houden.
Pastor Mauritio uit Guatemala-Stad weet als geen ander hoe het is om als bendelid in de jeugdgevangenis te zitten. Hij zat er zelf namelijk vroeger ook. Al zijn vrienden kwamen bij grote drugskartels terecht en werden vermoord of pleegden zelfmoord. Nu probeert hij het licht van de Bijbel te laten schijnen in het duister van de gevangenis en begeleidt hij de jongens als ze vrijkomen. Zelf werd hij als ex-gevangene ooit wonderwel liefdevol opgevangen bij de plaatselijke brandweer, maar de voormalige gangster hoeft niet op zoveel clementie te rekenen.
Bendelid Eduardo uit Guatemela-Stad pleegde zijn eerste moord toen hij veertien was. Er zouden er nog vele volgen. Ook in de jeugdgevangenis gaat het geweld gewoon door. Maar toch schijnen zelfs daar sprankjes licht, als pastor Abeloni over het evangelie komt vertellen en Bijbels uitdeelt. Deze pastor is een van de weinige mensen in de stad die nog wél in deze jongens gelooft. 'Ik zie wat ze zouden kunnen zijn, niet hoe ze nu zijn', vertelt hij. 'In Eduardo zag ik veel potentieel. Ik staarde me niet blind op zijn slechte kanten.' Nu trekken de pastor en de jongeman samen op om jongeren uit de klauwen van de bendes te houden.
Bendelid Eduardo uit Guatemela-Stad pleegde zijn eerste moord toen hij veertien was. Er zouden er nog vele volgen. Ook in de jeugdgevangenis gaat het geweld gewoon door. Maar toch schijnen zelfs daar sprankjes licht als pastor Abeloni over het evangelie komt vertellen en Bijbels uitdeelt. Deze pastor is een van de weinige mensen in de stad die nog wél in deze jongens gelooft. 'Ik zie wat ze zouden kunnen zijn, niet hoe ze nu zijn', vertelt hij. 'In Eduardo zag ik veel potentieel. Ik staarde me niet blind op zijn slechte kanten.' Nu trekken de pastor en de jongeman samen op om jongeren uit de klauwen van de bendes te houden.
Guatemala-Stad staat op alle lijstjes waar je als stad juist niet op wil staan. Het is een van de gewelddadigste plekken ter wereld, met dagelijks slachtoffers van bendegeweld. De 17-jarige Karla is een van hen. Zij lag een jaar in coma nadat ze werd geraakt door een granaat terwijl ze haar broer probeerde te helpen tijdens een schietpartij. Armoede, werkloosheid en gebrek aan perspectief drijven jongeren in de armen van deze gewelddadige bendes. Hoe lukt het Karla en haar broer Irvin uit hun klauwen te blijven?
We associëren de heilige koe meestal met India, maar in Zuid-Soedan zijn koeien minstens zo heilig. Een koe geeft status, voedsel én dient soms als betaalmiddel. Voor veel vaders zijn koeien belangrijker dan hun eigen dochters: zodra deze meisjes ongesteld zijn worden ze uitgehuwelijkt. Want de bruidsschat bestaat uit...juist. Koeien. Maar steeds meer meisjes laten zich niet langer koeioneren. Ze willen een andere toekomst. Een waarin ze naar school kunnen bijvoorbeeld.
We associëren de heilige koe meestal met India, maar in Zuid-Soedan zijn koeien minstens zo heilig. Een koe geeft status, voedsel én dient soms als betaalmiddel. Voor veel vaders zijn koeien belangrijker dan hun eigen dochters: zodra deze meisjes ongesteld zijn worden ze uitgehuwelijkt. Want de bruidsschat bestaat uit...juist. Koeien. Maar steeds meer meisjes laten zich niet langer koeioneren. Ze willen een andere toekomst. Een waarin ze naar school kunnen bijvoorbeeld.
Sociaal werker Rachel en kleuterjuf Naomi vechten allebei op hun eigen manier voor de toekomst van Malawi, soms tegen de klippen op. In een van de armste landen ter wereld doen ze wat ze kunnen om kinderen een beter leven te geven. Naomi door hen een goede onderwijsbasis mee te geven en Rachel door hen te waarschuwen voor de gevaren van het kindhuwelijk. Wat houdt hen op de been?
Ze noemden haar 'de wandelende dode' en zongen liedjes met teksten als 'jij bent al dood, jij bent al dood' tegen haar. Oreen Phiri kreeg veel over zich heen op het platteland van Malawi, toen ze er openlijk voor uit kwam besmet te zijn met hiv. Maar haar dappere daad had grote gevolgen. Mensen ontdekten dat ze niet stierf en Oreen vertelde dat dit kwam omdat ze goed haar medicijnen slikte. Ander hiv-patiënten werden ook open naar haar. Inmiddels werkt ze als 'moederbuddy' en begeleidt ze moeders met hiv en hun kinderen om hiv uit het land te verdrijven.
Kleuterjuf Naomi Banda uit Malawi droomt ervan dat een van haar kindertjes ooit president zal worden. Zover is het nog lang niet: vooralsnog zitten ze vaak genoeg met lege magen hun tafels te stampen. Als gevolg van klimaatverandering was het namelijk extreem droog en extreem nat de afgelopen periode. Resultaat: een mislukte oogst en dus (te) weinig te eten. Gelukkig is er voor de kinderen tussen de middag nog wat rijstepap, vaak als enige maaltijd van de dag. Het maakt Naomi des te vastberadener om de kleintjes een goede basis mee te geven, zodat ze met een opleiding later werk en inkomen krijgen en niet meer zo afhankelijk zijn van de oogst.
De jonge sociaal werker Rachel Singini zet haar helm op, trapt haar motor aan en scheurt over het platteland van Malawi naar de meest afgelegen dorpjes. Daar geeft ze jonge meisjes voorlichting over de gevaren van kindhuwelijken. Hoewel bij de wet verboden, is dit een groot probleem in Malawi. In een van de allerarmste landen ter wereld is een meisje uithuwelijken weer een mond minder om te voeden en bovendien staat er een bruidsschat in de vorm van vee tegenover. Ze stoppen met school en worden moeder, terwijl ze zelf nog kind zijn. Zonder opleiding is hun toekomstperspectief ronduit beroerd. Rachel liep zelf ook bijna in de val van zo'n kindhuwelijk, maar het lukte haar om een andere keus te maken. Nu inspireert ze jonge meiden met zang en dans om hetzelfde te doen.
Metterdaad helpt mensen in armoede of onrechtvaardige omstandigheden te overleven en hun leven weer op te bouwen. Via televisie en radio werft Metterdaad geld voor hulpverleningsprojecten wereldwijd.
De vluchtelingen in Villa Caracas wonen er in hutjes met kartonnen daken en moeten zien te overleven zonder water, licht en voedsel. Ze proberen hun kostje bij elkaar te scharrelen door spulletjes aan de deur te verkopen of auto's te wassen in het centrum, maar dat levert nauwelijks iets op. Er zijn regelmatig dagen dat kinderen zonder eten naar bed moeten. Gelukkig is er hulp van de plaatselijke kerk. Maar is dat genoeg om al die monden te voeden?
De vluchtelingen in Villa Caracas wonen er in hutjes met kartonnen daken en moeten zien te overleven zonder water, licht en voedsel. Ze proberen hun kostje bij elkaar te scharrelen door spulletjes aan de deur te verkopen of auto's te wassen in het centrum, maar dat levert nauwelijks iets op. Er zijn regelmatig dagen dat kinderen zonder eten naar bed moeten. Gelukkig is er hulp van de plaatselijke kerk. Maar is dat genoeg om al die monden te voeden?
Metterdaad helpt mensen in armoede of onrechtvaardige omstandigheden te overleven en hun leven weer op te bouwen. Via televisie en radio werft Metterdaad geld voor hulpverleningsprojecten wereldwijd.
Oekraïner Sergeij is niet alleen mentor in het afkickcentrum voor verslaafden in Oles'k, maar ook buurtvader voor de kinderen uit het dorp. Dat is hard nodig, want veel van hun ouders zijn alcoholist. Veel kinderen worden verwaarloosd en niet gestimuleerd om naar school te gaan. We zien schrijnende beelden van kleine kinderen die door de tuin drentelen, terwijl hun vader en moeder binnen dronken op bed liggen. Er zijn plannen voor een opvangcentrum om deze kinderen een veilige plek te bieden, waar naar ze wordt omgezien. De fundering ligt er al, maar er is nog meer geld nodig.
